Het oog van de storm ...

4 oktober

Het is nu 3 dagen geleden dat we het slechte nieuws hoorden. Nieuws wat je absoluut never nooit wilt horen; the worst case scenario. Nieuws waarvan ik voorheen dacht ‘dit is niet te doen’.

Maar toch, na diep verdrietig te zijn geweest en heel erg uithuilen, krabbelen we weer op.

Ed is woensdag weer gaan werken en ik stond op met het gevoel dat ik gewoon door wil. Ik heb Stef gevraagd of ik ’s middags kon komen schilderen en ben daarvoor nog even naar de kringloop geweest om spullen weg te brengen.

Het schilderen bij Stef is heerlijk! Het leidt af, ik leer heel veel en het lukt ook nog om er iets aardigs van te maken. Bovendien wordt ik ook nog eens ontzettend verwend met kopjes thee met lekkere dingetjes erbij … topmiddagen!

Ik merk dat Ed en ik het afgelopen half jaar behoorlijk veerkrachtig zijn geworden. We staan eigenlijk heel snel weer op na rot nieuws.

Misschien ook niet raar want we leven al sinds eind maart in deze situatie met de achtbaan aan emoties die daarbij horen. De artsen hebben ons nooit enige hoop gegeven en waren er heel duidelijk in dat alle behandelingen palliatief zijn … dus ja, het was hopen tegen beter weten in. En dat wonder … niet voor mij dus ...

Nu ik weet dat er niets meer aan te doen is geeft dat, gek genoeg, ook een soort rust. Geen enge chemo’s meer, geen bestralingen, geen keuzes in behandelingen, geen hoop meer hebben geeft rust. ‘Gewoon’ doorleven en afwachten waar het schip strand. Eigenlijk doet iedereen dat, want niemand weet hoe lang hij of zij zal leven.

Ondanks de harde wetenschap dat het voor mij geen jaren meer zal duren, voel ik me op het moment  heel rustig en niet verdrietig meer. Komt er meer berusting?

Wat ik ook heel sterk voel is dat ik ‘schijt’ heb aan de kanker!! Ik wil absoluut niet dat het mijn resterende leven verpest. Ik kan dat nu zo zeggen nu ik me nog redelijk goed voel, dat besef ik, maar zolang ik mij zo voel 'leef ik alsof het mijn laatste dag is' (Dreetje junior heeft wel gelijk!) en geniet ik van al mijn liefjes, wat de dag mij brengt en van alle kleine en grote dingen.

Soms voelt dit heel tegenstrijdig met al het verdriet wat ons boven het hoofd hangt. Het is eigenlijk gek om vrolijk op de bank te zitten ... 'wat nou geinen met elkaar' … maar het is wel zo.

Ed en ik leven heel erg in het nu. Het heeft zo weinig zin om te denken aan wat er nog voor ellende komen gaat. Het verpest je dag, het doet afbreuk aan het goede op dit moment.

Dus we drukken rottige gedachtes weg en dat werkt voor ons allebei. Dit wil ook niet zeggen dat we moeilijke dingen uit de weg gaan. En het lukt natuurlijk ook niet altijd maar over het algemeen gaat het goed.

Ik ben zoooo blij dat we allebei zo zijn, het geeft ons voor nu goeie kwaliteit van leven!!

We voelen ons op dit moment het oog van de storm. Mijn hele situatie veroorzaakt storm om ons heen, maar wij zijn het rustige middelpunt.