Voorbereiden op sinterklaas, kerst, sierraden, tattoo’s en nog meer?

15 november 2019

November … ik vind het altijd een bijzondere maand. Een soort ‘stilte voor de storm’ … langzaam beginnen de voorbereidingen voor Sinterklaas en de kerst. Ook de maand dat het natter en kouder wordt, en deprimerend snel donker.

Het is ook de eerste echte maand dat ik los ben van alle behandelingen. In oktober had ik de laatste afspraken in het ziekenhuis. Tot dan werkten de bestralingen door op de tumor maar nu niet meer. Er is niets meer wat de groei van verkeerde cellen tegenhoudt. Het was klaar en zij hebben mij los gelaten.

Ik ben nu alleen met die kloterige ziekte in mijn lijf. En dat merk ik, de tumor wordt groter. ’s Morgens in bed voel ik dat het beste, de grootte lijkt wel verdubbeld. Ik heb er ook meer last/pijn van. Heel erg balen en ook beangstigend! Wat gaat er allemaal gebeuren?? En gaat het niet te snel?

Ik wil nu graag wekelijks met de huisarts contact hebben. Ze is deze week voor het eerst langs geweest en ik vind het fijn dat er een arts is die mij lichamelijk gaat begeleiden.

Ook heb ik contact met Gabrielle, onze homeopaat, voor het mentale stuk. De gesprekken met haar zijn heel bijzonder en waardevol. Als ik met haar praat voel ik dat ik kracht krijg en dat alles lichter wordt. Wij kennen haar al van 29 jaar geleden toen we op de Bollenhofsestraat onze eerste kinderen kregen. Zij had een straat verder haar praktijk en kent ons allen heel goed. Een bijzondere vrouw met een heel speciale kijk op ziekte en welzijn. Zij is een grote steun voor mij.

Voor mij is het nu lastiger om de kanker te negeren omdat het steeds duidelijker en vervelender aanwezig is. Ik heb het gevoel dat we een andere, nieuwe fase in gaan. Ik moet wennen aan de ‘last’ ervan. Wat kan ik nu wel en niet? Ik moet dat elke keer weer opnieuw ervaren en uitvinden wat ik minder kan. En dat doet me vreselijk veel verdriet want ik wil nog zoveel doen en beleven met al mijn liefjes om me heen!

Gabrielle zegt dat ik nog niet doodga, want ik ben nog veel te energiek en levendig. En zo voel ik dat ook, want ik kan nog best veel … alleen die klote buik …

Ook in deze fase wil ik niet continu op de bank liggen! Ik blijf er naar streven dat de kanker niet de hoofdtoon speelt. Ik wil en ga gewoon door met wat ik de laatste maanden gedaan heb. Dan maar met wat meer pijn in mijn buik en extra strippen paracetamol op zak.

Maar ik merk dat de beste pijnstiller ‘doorgaan met leven en de gewone dingen doen’ is. De afleiding die dat geeft, voelt zo goed! Ik kan hier heel erg van genieten … zo blij mee!!

Thuis ben ik voor mezelf lekker bezig met beelden boetseren en aan het uitvinden wat nou de mooiste kleuring op de beelden geeft. Mijn nieuwe oven werkt fantastisch! Voor mij is het nu eigenlijk best prettig om al mijn boetseerspullen in huis te hebben en aan de gang te gaan wanneer ik me goed voel.

Ook het schilderen bij Stef is zo leuk! We schilderen samen één dagdeel in de week en dat is heel gezellig en leerzaam! Heel waardevol voor mij! Zie mijn laatste creatie…nog net niet af.

En, als het even kan, probeer ik elke dag een eind te fietsen. Dat is voor mij de beste bewegingsvorm, dan heb ik nergens last van … wel oppassen voor kuilen …

En doorgaan met de gewone dingen is vooral ook gezellige afspraken met familie en vrienden hebben en druk zijn met de kinderen. Zóó grappig: ik ben tot voor kort nog nooit bij een juwelier binnen geweest en nu lopen we er de deur plat!! Samen met de kinderen hun sieraden en/of tattoos uitzoeken is een heel leuk proces. De juwelier en haar collega’s nemen geduldig alle tijd voor ons om voor iedereen tot de beste keuze te komen, heel lief!!

En ook inspirerend want ik heb mezelf ook nog een mooi gouden kettinkje cadeau gedaan met een hangertje van een oorbel van mijn oma Reinink. M’n zus Plien draagt het andere oorbelletje om haar nek. Dat maakt het nog meer bijzonder.

Volgende week ga ik met Tom mee om zijn tattoo te laten zetten op een heel gevoelige plek van zijn lichaam … geen gekke dingen denken nu … Hij wil mijn vingerafdruk, maar dan in de vorm van een doorsnede van een boom, liever als tattoo hebben in plaats van op een ring. Ook leuk. Dus ik ga het handje van mijn 29^e jarige zoon vasthouden, hihi 😀 Ik vind dit heel mooi en ben zo blij het te kunnen doen!

De hele periode van weten dat je een ongeneeslijke vorm van kanker hebt is één grote mentale uitdaging. Ik ben van mening en heb ook ervaren dat je van het echt aangaan en het doorleven van moeilijkheden groeit in je leven. Dat je daar zelfs beter en gelukkiger van wordt! Broertje Jan zei van de week, toen we een heel intens gesprek hadden, dat hij het zich gewoonweg niet kan voorstellen hoe het voor mij moet zijn. En dat klopt denk ik ook. Je weet het pas als het je overkomt. En als het je overkomt dan weet je dat onbevangen gezond zijn en leven een absolute zegen is! Ik heb dat gelukkig nog 57 jaar mogen ervaren.

Als ik tegen mijn liefjes zeg dat ‘het goed komt’ dan meen ik dat ook altijd. In wat voor soort omstandigheden dan ook, had ik dat vertrouwen. Maar het nu tegen mijn liefjes zeggen kan ik niet meer. Want het komt niet goed. Dat is moeilijk voor mij.

En ik kan ook maar niet snappen waarom het ons moet overkomen.

Deze meest kloterige uitdaging nu,

leert mij,

dat ik in de meest moeilijke tijd van mijn leven,

toch ergens de kracht heb om,

zoveel mogelijk positief en gelukkig te blijven,

ondanks al de ellende die er is,

en dat zie ik als mijn geluk.