In memoriam: mam

17 oktober

Mijn 84 jarige moeder is vorige week dinsdag overleden.

Een bypass operatie moest zorgen voor betere bloedtoevoer naar haar rechter onderbeen waar ze al maanden een wond had, die maar niet beter werd. Hier heeft zij zo’n pijn aan gehad!

Na de eerste operatie is ze nog 2x geopereerd omdat er bloedingen ontstonden. Geen goed teken.

Op maandag leek het haar wat beter te gaan maar ’s nachts gaven haar hart en longen het op. De artsen hebben haar nog tot half acht in leven kunnen houden totdat pap, Jan en Paulien er waren. 

Wij kwamen iets later, maar de broeder die ons ontving wist niet dat wij op dat moment nog niet op de hoogte waren van haar overlijden. Hoewel we er rekening mee hielden, was het toch een grote schok. En ook mijn broer Tonnis die wat later kwam heeft mam niet meer levend mogen zien.

Daarna ging alles in een stroomversnelling.

We besloten de uitvaart te houden op zaterdag in plaats van maandag. Dat betekende 4 dagen hard werken om er iets moois van te maken. En dat is heel goed gelukt!

In de theaterkerk te Bemmel (waar pap en mam wonen) heeft de bijeenkomst plaatsgevonden. In deze bijzonder mooie locatie hebben Nino (namens de kleinkinderen), Tonnis (namens ons gezin), dominee Snijders (namens kerk), oom Nico (als broer) en Paulien (als dochter en (schoon)zus) gesproken.

Ontroerende speeches, prachtige muziek en de bijzondere locatie hebben het tot een onvergetelijke bijeenkomst gemaakt.

Met mijn moeder op het podium in de spotlights met prachtige bloemen om haar heen. Voor één keer in het heldere middelpunt van alles! Ze was niet iemand die graag op de voorgrond trad, ze was de stille kracht van ons gezin.

Deze dagen in Bemmel, bij pap, waren ondanks alle emoties, heel intens en fijn! De hele organisatie is vlekkeloos verlopen. Ieder van ons heeft z’n steentje bijgedragen en het liep als vanzelf. Fantastisch om te merken, ik ben zoooo trots op en blij met onze familie!!

Nu hebben we de zorg voor pap. Hij woont nog zelfstandig, is niet gewend om voor zichzelf te zorgen en is soms wat vergeetachtig. Voor hem een hele omschakeling om zonder mam verder te moeten. Met allerlei zorg van buitenaf erbij blijft hij voorlopig thuis wonen. We moeten ervaren hoe het gaat.

Voor mij is het een confronterende week geweest. De dood is in één keer heel dichtbij. Alles maak je heel intens mee en zo nu en dan borrelt het besef op dat ik waarschijnlijk de volgende ben die aan de beurt is.

In het crematorium rond de kist was ik zooo verdrietig; toen kwam alles bij elkaar. Verdriet om mijn moeder, vader en mezelf. Maar het mooie was ook weer dat ik op dat moment me ook weer even kind voelde aan mijn vaders arm met Pauliens handen troostend in mijn nek. Een moment om nooit te vergeten!

Ik ga mam missen, ze belde me bijna dagelijks sinds ik ziek ben. Ze was zo met mij begaan!

Thuis mis ik de intense sfeer van vorige week in Bemmel en komt het kloterige besef dat ik ziek ben weer keihard binnen! Door alle drukte en organisatie van de afgelopen week had ik nauwelijks tijd om met mezelf bezig te zijn.

Het lijkt alsof ik nog dieper besef dat het gaat aflopen nu ik de dood zo dichtbij heb meegemaakt. Het maakt me intens verdrietig. Ik ben nog helemaal niet klaar met leven, het is zo leuk!

Vanaf maandag ben ik ‘gewoon’ weer door gegaan met wat ik altijd doe en dat voelt goed. Ik heb gebeeldhouwd, geboetseerd en geschilderd. Het geeft me afleiding en het is fijn om met mijn handen bezig te zijn!

Maar ook elke dag mijn vader even bellen om te vragen hoe het gaat.

Op dezelfde dag dat mam overleed heb ik een laatste telefonisch overleg met dr Witteveen gehad. Ik had voor mijzelf eigenlijk al besloten dat ik geen experimentele behandeling wilde. Maar als ik het al wilde was er volgens dr Witteveen helaas ook geen mogelijkheid. De behandelingen houden nu dus echt op. Moeilijk om onder woorden te brengen wat ik hierbij voel. Verdriet, frustratie, accepteren, flink zijn, aanpakken, afwachten ... alles loopt door elkaar.

Lichamelijk gaat het redelijk.

Ik kan nog steeds van alles zij het niet te lang en er niet teveel bij staan. Met hetgeen ik aan beperkingen heb, voel ik mij toch best nog sterk. In ieder geval sterk genoeg om bij mijn vader van alles te doen en te regelen.

Maar, sinds deze week heb ik wel wat meer last van mijn buik vooral in de avond en nacht. Het maakt me ongerust en bang; wat hangt er boven mijn hoofd?

Om zelf het gevoel te hebben nog iets te doen aan mijn ziekte ben ik sinds een paar weken met ‘anders’ eten bezig. Gezond eten staat voorop om zo lang mogelijk fit te blijven.

Dat betekent elke dag een rauwe-eieren-shake met vruchten, veel groenten/salades en soepen, noten, fruit, weinig koolhydraten, geen zuivel, geen granen, weinig vlees, wel goeie kip en vis. Gelukkig hou ik veel van groenten … de kinderen noemen me niet voor niks zo nu en dan konijn…

Een hele omschakeling en ik doe mijn best om me er zoveel mogelijk aan te houden maar een bakkie koffie met koek of chocola gaat er gewoon in. En een aardappeltje, of beetje rijst en pasta laat ik ook niet staan!

Het moet ook wel leuk en lekker blijven!!