Een nieuw jaar, voor zo lang het duurt …

7 januari

We leven inmiddels in januari; 2020 is nu 7 dagen oud en ik heb helaas geen goed nieuws.

Ik heb deze maand veel liggend op de bank doorgebracht. Meer dan daarvoor. Mijn lichamelijke toestand gaat snel achteruit en elke dag is anders. Is dit mijn lichaam nog? Ik kan er geen wijs uit worden en herken er weinig van terug.

Mijn buik is enorm en ik lijk wel zwanger. De tumor drukt waarschijnlijk ook wat naar mijn longen toe want ik ben wat kortademig. Door de omvang van mijn buik loop ik daarom ook moeilijker. En van rechtop zitten krijg ik tegenwoordig sneller pijn in mijn rug. We eten nog wel samen aan tafel maar de koffie neem ik liggend op de bank.

Mijn hart slaat zo nu en dan op hol en dat kan nog best een tijd duren.
Ik slik dan propranolol om de hartkloppingen tegen te gaan, maar ik
ben dan inmiddels wel uitgeput . Gek genoeg ben ik niet (meer) bang,
juist heel rustig. En waar ik het over me heen kan laten gaan, zie ik dat het voor Ed beangstigend is.

Naast paracetamol en codeïne slik ik nu ook morfine (oxycodon)
zodat ik zo min mogelijk pijn heb en dit maakt dat ik de nachten redelijk doorkom. Hoewel ik bij elke moeizame en pijnlijke draai vaak wakker wordt en ik veel moet plassen, zorgt de extra morfine die ik meestal rond 6 uur inneem, dat ik weer verder kan slapen. Gelukkig!

Toch is het niet genoeg gebleken. De morfine werkt voor mijn huidige situatie te kort. Het wordt tijd om een wat andere pijnstilling te nemen. Het is niet echt anders, want het blijft morfine, maar nu in de vorm van pleisters. Deze zullen als het goed is, de hele dag door werken. Ik hoop echt dat het beter wordt.

De kerstdagen zijn gezellig geweest met onze grote families. Ik zag wel een beetje tegen de drukte op en was bang dat ik niet lekker kon zitten of liggen maar vanaf de bank kon ik erbij zijn en meedoen. Het was fijn om iedereen te zien, te spreken en bij elkaar te zijn.

Voor Tom en Daan was deze kerst ook bijzonder maar dan vanuit een heel ander perspectief. Ze verwachten namelijk hun eerste kindje. Wij wisten het al wat langer maar zij wilden wachten met het aan iedereen vertellen totdat ze 3 maanden zwanger waren. Half juli zijn ze uitgerekend.

Ontzettend mooi nieuws natuurlijk!! Geweldig om er zo’n klein guppie bij te krijgen! Onder normale omstandigheden zou ik een gat in de lucht springen maar nu is het ook moeilijk voor mij. Ik wil niets liever dan zo’n klein kindje in mijn armen houden. Een kindje van je eigen zoon, maar juli is te ver weg. Ik ga dat niet meemaken.

Ik leef nu zo bij de dag dat ik bij wijze van spreken niet eens weet dat er een maand juli bestaat. Ik zou erg blij zijn als ik mijn verjaardag nog mag halen in februari. Voor mij was het daarom moeilijk om mij direct met het aanstaande kindje te verbinden, terwijl ik echt heel gelukkig en blij ben voor Tom en Daan!!

Net voor de kerst mocht ik als aanstaande oma, heel lief, ook mee om de 1^e echo te zien. Dat was dan weer toch een heel speciaal moment! Vanaf dat moment ging het eigenlijk pas echt meer leven voor mij. Het kleine guppie liet zich duidelijk zien. Het was inmiddels 4 cm groot met een krachtige, hele snelle hartslag. Zo’n miniwezentje, waar het geslacht nog voor ontwikkeld moet worden, maar toch met bijna alles er al op en eraan. Wat een wonder van de natuur toch!!

Oud en Nieuw vond ik weer moeilijker dan de kerstdagen. We waren met de kids en Plien in Breukelen bij elkaar en dat vond ik heerlijk! En het was gezellig met eten, cadeau’s uitpakken, spelletjes doen … maar de ondertoon (of boventoon) is zo verdrietig. Om twaalf uur ’s nachts moesten we allemaal huilen: wat nou een gelukkig nieuwjaar?! We konden elkaar toch moeilijk een gelukkig nieuwjaar toewensen... ?!

En daarna toch weer doorgaan… proosten, vuurwerk afsteken… bizarre momenten…

De gezelligheid hebben we op Nieuwjaarsdag nog even voort gezet, maar rond etenstijd waren we weer met z’n tweetjes. De dag er na, 2 januari, bleek achteraf, was voor de meeste van ons een verdrietige dag. Een dag dat het zo stil is, zowel buiten als binnen. Tijd voor groot verdriet. Goed om alleen te zijn en de rust te hebben om al het verdriet toe te laten. Niet op kunnen houden met huilen en denken dat dit nooit meer over gaat.

Maar ook dat gaat toch weer over. Het moet er blijkbaar uit, want daarna voelde ik mij echt opgelucht. ’s Avonds was ik helder en duidelijk iets kwijt.

Het is raar maar ik ben er al weer aan gewend dat ik niet veel meer kan doen. In 2 weken tijd is mijn lichaam sterk achteruit gegaan.

Ik dacht dat ik het vreselijk zou vinden om alleen maar op de bank te liggen, en dat ik zo weinig mobiel ben. Maar je verlegt snel je grenzen en dan valt het me mee. Het is eigenlijk fijn om te liggen want dan heb ik het minste last van mijn lijf. En ik heb zo de tijd om heel veel na te denken. Er gaat zoveel door mij heen.

Vaak voel ik me heel rijk met alle lieve mensen om mij heen. Ik vind het daarom zoo ongelofelijk jammer dat ik niet de energie heb om iedereen thuis te ontvangen of iedereen te bedanken voor alle lieve woorden en attenties. Ben zoo blij met Whatsapp zodat ik wel met iedereen contact kan houden. Precies zoals het cliché zegt: Ik voel me een ‘gezegend’ mens.

Joosje heeft nu ook haar ring ontworpen en het ontroert me erg wat ze heeft verzonnen. Een wat bredere platte ring met mijn vingerafdruk er in gegraveerd en het sterrenbeeld van ‘de grote beer’ ernaast. En aan de binnenkant de woorden ‘she lives in you’.

De keuze voor ‘de grote beer’ heeft te maken met mijn ‘tic’. Waar dan ook op de wereld, op een camping of andere locatie waar wij als gezin kwamen, zocht ik ’s avonds als het donker was de grote beer op en wees ‘m aan. Misschien wel tot vervelends toe, maar echt zo’n grappig gezinsding. En nu blijkt dat Joosje ‘m ook altijd zoekt. Dat vind ik zo ontroerend en dat het om sterren gaat maakt het mijn inziens ook symbolisch. Zoals sterren er altijd zijn, zal ik er ook altijd voor Ed, de kinderen en al mijn andere liefjes zijn.

En dan die tekst in de ring … die zegt alles. Zo’n mooi klein zinnetje… om te huilen gewoon.

Volgende week gaat Ed ook voor een kleine tattoo; hij heeft iets moois ontworpen met mijn naam erop.

Iedereen heeft nu iets van mij, het is bijna voltooid en dat maakt mij blij. Blij met alles wat ik heb gehad. Ik heb zo’n goed leven gehad!! Ik heb er zelf ook alles aan gedaan om het mooi te krijgen en daar ben ik trots op!