De hang aan het leven

4 december

‘De zin van het leven’, de titel van het boek van Fokke Obbema dat ik van Joke heb gekregen, houdt me erg bezig en denk er veel over na. Het is een mooi boek, omdat het fijn is om te lezen hoe andere mensen daarover denken.

Maar dan kom ik vanzelf ook bij de vraag ‘heeft de dood zin?’. Nou…ik kan die zin niet vinden. Kan die überhaupt wel bestaan? Ik zie eigenlijk alleen maar verdriet en ‘missen van’.

Als er al zin zou zijn, dan is het enige wat ik kan bedenken dat je met verdriet en missen groeit en sterker wordt. Maar ik wil deze moeilijke fase absoluut voor helemaal niemand niet! Zeker niet voor al mijn liefjes! Ik ben een type dat hun bij wil staan, niet iemand die hun wil verlaten en er mee wil ophouden. Het is voor mij niet te verkroppen dat het zo zal gaan, en dat ik alles moet loslaten… hoe doe je dat in godsnaam????

Ik heb daar zo nu en dan heel diep verdriet van.

Er is geen hoop en geen troost. Alleen onzekerheid.

Onzekerheid over wat gaat komen. De tumor die in mijn buik groeit is inmiddels wel 2x of wel 3x zo groot. Het is zo goed te voelen. Het zit in de weg, het klemt, het is pijnlijker dan voorheen. Dagelijks slik ik 6 paracetamols om de pijn zo min mogelijk te voelen. Tot nu toe zijn de paracetamols redelijk afdoende.

In combinatie met afleiding zoeken gaat ‘gewoon doorgaan’ mij nog redelijk goed af. Ik doe nog steeds van alles om de dagen leuk te maken. De afleiding vind ik in het contact met mijn naasten en de gewone dagelijkse dingen. Gelukkig zijn er nog altijd meer ups dan downs.

Soms slaat de angst om mijn hart. Red ik het wel, die afspraak volgende week of de week er op? Ben ik er over drie weken nog wel? Geen idee!!

Ik heb het gevoel dat als de tumor zo snel groeit dat ik nu in mijn laatste fase ben beland.

Logisch gezien is dat toch zo? Maar niemand die het mij kan vertellen.

Ik leef alweer 8 maanden met deze ziekte. Dat is al langer dan ik zelf had gedacht toen ik het slechte bericht kreeg. Leven bij de dag is nog steeds het beste wat ik kan doen maar het wordt steeds lastiger met een buik vol kwaaie cellen die steeds nadrukkelijker aanwezig zijn. Het is beangstigend … wat richten die kwaaie cellen allemaal aan? Ik wil er niet teveel bij stil staan, maar onwillekeurig gaan mijn gedachten toch steeds naar ‘wat gaat er gebeuren?’.

Ik weet het, het heeft geen zin je dit af te vragen want je weet toch niet hoe het loopt. Maar het kost me steeds meer moeite om dit te negeren. Als ik nog iets te wensen heb dan hoop ik stiekem dat mijn rikketik het een keer begeeft en dat ik een niet te lang en te pijnlijk ziekbed heb.

Maar, ik ben ik er nog helemaal niet aan toe om te gaan! Dat is zo raar. De dood zit in mijn schoot maar mijn geest is zo levendig als ik weet niet wat! Het idee van lichaam en geest, begrijp ik nu goed. Ik ervaar op dit moment dat ik uit twee delen besta: een lichaam en een geest. Moet dat bij elkaar komen als je dood gaat? Of kan dat helemaal niet?

Bij mij is het in ieder geval nog een heel eind uit elkaar. En ik heb het idee dat het bij mij ook helemaal niet bij elkaar gaat komen. Ik hang heel erg aan het leven. Misschien verandert dat wel de komende tijd …, maar nu geldt dat zeker nog.

Onvermijdelijk denk ik nu ook na over ‘stervensbegeleiding’ … Een onderwerp dat altijd bij iemand anders hoorde, maar nu opeens ook bij mij. In de toekomst ga ik het ook krijgen, maar wat is het eigenlijk precies?

Het loopt via de huisarts en misschien is het eigenlijk al begonnen, want ik spreek haar nu wekelijks om haar op de hoogte te houden hoe het met me gaat. Volgende week maandag komt ze langs om mijn buik te voelen. We gaan het beleven allemaal, geen ontkomen aan!

Vorige week mochten we, heel lief, in het vakantiehuis van vrienden een midweek doorbrengen. Heerlijk er even tussenuit!! Andere omgeving doet altijd goed. Het was weliswaar takkeweer maar dat hield ons niet tegen om er toch op uit te gaan en goeie einden te fietsen door de duinen bij Schoorl en Bergen. Wat een mooie omgeving daar!

Fietsen gaat nog heel goed! Lekker ook, om buiten een kouwe kop te halen!

Als afsluiting hebben we vrijdags een dagje sauna gedaan in de Beemster. Fantastisch mooie sauna in een omgebouwde bunker midden in de weilanden van Noord-Holland. De hitte op mijn huid, lekker gewichtsloos ronddobberen in allerlei baden; het deed mij en mijn lijf goed.

Mijn pruik gaat ook steeds meer af. De schaamte voor mijn gemillimeterde hoofd is sterk afgenomen. Ik heb al weer een aardig bosje haar op mijn hoofd, zeker wel 2 cm lang, maar nog wel te kort naar mijn zin. Het voelt voor mij toch nog een beetje kalig en als een door de ratten besnuffelt kapsel.

Er zijn dames die voor zo’n kort kapsel kiezen, maar ik kijk het bijna mijn hoofd uit opdat het langer wordt. Stiekem hoopte ik een prachtige mooie krullenbos terug te krijgen… zou nog een leuk kadootje zijn, toch?

Maar het is sowieso lekkerder om zonder pruik rond te lopen. De pruik voelt toch als een soort muts die je de hele dag op hebt.

De feestmaand december is aangebroken, dat betekent een hoop gezelligheid en drukte. Te beginnen met het Sinterklaasfeest a.s. vrijdag met de kinderen. We maken ons op voor een gezellige avond vol cadeaus en surprises met gedichten. Met vooraf een lekkere pan soto (indische kippensoep) door Edje gemaakt. Mmmmm!

Ik wil graag ook iedereen nog een keer bedanken voor al het medeleven en aandacht die we nog steeds dagelijks krijgen in de vorm van bloemen, soepen, kaartjes, mailtjes, appjes, kadootjes met gedichtjes, lekkernijen enz. Ik kan niet op alles reageren, maar ik vind het zooo lief! Dank.