Zaterdag 13 april:

Een tussenfase

Ik ben in een melancholische bui: de bomen beginnen te bloeien, alles aan bloemetjes springt de grond uit, een paar piepkleine dooie vogeltjes op de grond in de tuin (ach zielig, maar het hoort er bij!), ‘s nachts vorst en overdag soms heel warm. April doet wat-ie wil! En dit geeft misschien ook wel heel goed weer hoe ik me voel. Een soort tussenfase waar het nog alle kanten op gaat, maar toch wel op weg naar iets heel concreets.

Vandaag heb ik lekker geslapen en werd goed wakker. Eenmaal beneden merk ik toch een zwaarheid in mijn benen, wat vandaag vaker zal gebeuren. Dus weer even liggen maar, en langzaam voel ik dat het weer wegtrekt. Verder heb ik gelukkig (weer) een goede eetlust. Tussen de middag lekker wit stokbroodje met roomboter en chocolade hagelslag. En vanavond lekkere patat, sla en een varkenshaas met extra klodder mayonaise, mmm! Dus ik voel me eigenlijk wel oké.

Maar, toch ook weer een emotionele dag. Ik kan hier goed tegen, want ik voel tot in mijn diepste vezels dat ik leef. Veel contact via de mobiel en dat is fijn. Ook een droom gehad die me emotioneert, en die heel mooi wordt op het moment dat we  denken te weten wat het betekent. Een beetje zweverig … maakt niet uit want het steunt mij gewoon.

Vandaag zelfs weer zoveel energie gevonden om een uurtje naar het atelier te gaan. Op de fiets!
Er waren nog wat beelden van mijn cursisten die nog gestookt moesten worden. En zelf wil ik heel graag nog één keer raku stoken (je weet wel met al dat craquelé) voordat ik mijn beeldjes (het meer kleinere werk) naar het schattige winkeltje op de Overtoom in Amsterdam ga brengen. Ik heb besloten het aanbod om mijn beeldjes daar te verkopen te aanvaarden. Het is gewoon hartstikke leuk om daar met mijn spul te staan. Bovendien ook heel aardige mensen die dit organiseren, dus wat zou ik mezelf onthouden? Gewoon doorgaan zoals anders.

Al de werkjes die raku gestookt moeten worden staan al weken klaar, maar het is niet iets wat ik nu, in mijn staat, in mijn eentje kan doen. Dus ik zoek nog een moment om met Ed of een van de kids de oven, de gasbrander, grote grijptangen, de tonnen met zaagsel, de grote emmer met water buiten op te zetten. Het is altijd een hele belevenis … vuur, bloedhitte, rook, water … maar het resultaat is fantastisch. Iets speciaals wat je met gewoon glazuur niet in de gewone oven kunt bereiken.
Zie Foto’s op de pagina boven en hiernaast.

Gisterenavond zaten we op de bank met z’n tweetjes een beetje te mijmeren. Het voelde alsof we even stil staan … eigenlijk is het niet goed te omschrijven. Het hele heftige is wat gezakt, de chemo is al een paar dagen bezig en geeft weliswaar bijwerkingen, maar gelukkig geen gekke verassingen. En als dit zich zo voortzet, kan ik volgende week misschien ook weer normale dingen doen, en de week er na ook. Tenminste, ...
Maar terug naar normaal, naar vroeger, wordt het niet. Ik vrees ook: nooit meer. We beseften dat we in een nieuwe fase komen.

Er is iets gebeurt en er gaan ook nog een boel dingen gebeuren. Maar in de tussen tijd is er nog zoveel te doen en dat gaan we ook doen. DOEN en DOOR is het motto, niet teveel hopen maar gewoon doen en leven.

En daar gaan we voor. Dus gewoon op maandagmorgen naar mijn beeldhouwclub, een opdracht zoeken (Ed), weer bij het elftal van Nino kijken, weer langs onze ouders gaan, bezig gaan in het atelier, in huis een aparte werkruimte voor Ed maken, enzovoorts. Misschien een beetje onwennig na al dat trieste nieuws, maar het voelt als de juiste weg.