Woensdag 17 april:

Dank!

Naar omstandigheden gaat het goed met mij. Ik ben snel  moe en kan niet veel actie plegen. Als ik iets doe voelt mijn lijf heel zwaar aan. Dan moet ik even zitten of liggen en daarna gaat het wel weer … ik lijk wel een oud wijf …

Maar ik mag niet klagen. De bijwerkingen zijn echt niet fijn, maar vallen mee in vergelijking met wat ik er allemaal over gelezen heb. Hier valt wel mee te leven. Afklopppen!  

In het ziekenhuis hebben ze gezegd dat de moeheid  minder wordt, dus daar ga ik dan maar vanuit.

Vanmiddag kwamen we thuis van een bezoek aan mijn ouders en dan hangt er wat lekkers aan de deur en liggen er weer veel kaarten op de mat. Het is niet te geloven; het houdt niet op!

Het is ontroerend om te merken dat iedereen zo ontzettend meeleeft!

Alle lieve of opbeurende woorden doen mij/ons zo goed. En niet alleen de reacties van naaste familie en goede vrienden, maar ook van vrienden van vrienden of vrienden van onze kinderen of van anderen die het alleen maar gehoord hebben.

Heel erg bedankt iedereen!!

Verder zijn we bezig om ons leven weer een beetje op een 'nieuwe' rit te krijgen. Dat is lastig. Niets is meer gewoon en vanzelfsprekend. Niet alles kan ook meer. Er moet weer een soort balans gevonden worden … als dat al kan …

Ook realiseren we ons dat, als we nog wensen hebben om iets leuks te gaan doen, dat we dat binnenkort  moeten gaan organiseren. Al zijn er waarschijnlijk beperkingen, nu is misschien toch het beste moment.

Gelukkig ben ik een heel tevreden mens en heb niet zoveel te wensen. Alhoewel … op safari in Afrika lijkt me fantastisch, of naar de Biënnale van Venetië deze zomer (tweejaarlijkse internationale kunstmanifestatie), of ‘gewoon’ lekker kamperen zoals we gewend zijn te doen.

Wie weet krijgen we de kans nog maar als mijn huidige conditie zo blijft denk ik eerlijk gezegd dat dit soort uitjes te hoog gegrepen zijn. Als dat zo is kan ik er mee leven. Ik ben ook heel tevreden thuis, met mijn liefjes om me heen. Wordt vervolgd.