Vrijdag 19 april '

Heb vertrouwen'

De moeheid houdt flink aan. Lopen is lastig. Als ik een stukje wandel lopen mijn benen en bekken heel gauw vol met een heel zwaar gevoel. Fietsen daarentegen gaat dan weer wel goed. Bijvoorbeeld vandaag naar de Scheendijk. Gelukkig is het heel mooi weer!

Vanmiddag naar de pruikenboer, Ugeka op de Stadhouderslaan in Utrecht. Ik verwacht eigenlijk elk moment dat mijn haar gaat uitvallen. Vanmorgen nog gekeken: nog geen losse plukken op mijn kussen! Gisterenavond nog mijn haar gewassen om het haar-was-gevoel nog een keer goed te voelen. Ik wil, als het haar begint uit te vallen, gelijk de boel eraf halen. Wat zou ik nog rond lopen met hier en daar van die kale plekken. Ik moet er niet aan denken!!

Ik heb mijn verdriet over het haaruitval al een paar keer goed uitgehuild, en misschien heb ik het nu geaccepteerd. We gaan het beleven. Wat helpt is dat ik een hele mooie pruik heb uitgezocht! Yes! Het staat me goed. Het heeft een mooie kleur die heel dicht bij mijn eigen kleur haar komt. En een korte coupe, niet te kort, gewoon leuk met mooie blonde coup soleil-achtige plukjes. Het troost me dat ik met deze pruik niet kaal door het leven hoef.

Nu ga ik ook graag zwemmen en naar de sauna, maar hoe doe je dat? De kapster zei dat het beter was om de pruik niet nat te laten worden. Dus, of hoofd boven water houden of een badmuts op. Hoofd boven water houden lijkt me erg lastig en een badmuts vind ik eigenlijk nou niet het meest charmante! Maar ik heb er toch een gekocht; een blauwe. Daar moet ik wel aan wennen denk ik. Maar misschien ben ik tegen die tijd wel immuun voor wat mensen van mij denken, haha … het zou toch fantastisch zijn als ik dat nog zou bereiken! En blauw staat mij goed.

Een klus die ik voor later had bedacht komt nu door deze situatie eerder aan bod. Gisteren ben ik namelijk begonnen aan het opschonen en weggooien van mijn oude dagboeken en brieven e.d.

Het zijn er een heleboel! Ik wilde ze nog eenmaal herlezen en daarna wegdoen, of beter gezegd in de fik te steken. Wat moet je er eigenlijk mee? Of nog beter gezegd, wat moet een ander er mee? Het ligt op zolder in een grote koffer en je kijkt er eigenlijk nooit naar. Maar wanneer komt dat goede moment? Nu dus.

Vanaf mijn puberteit tot aan zo’n 10 jaar geleden schreef ik alles van me af. Leuke en niet leuke dingen. Ik lees ze vluchtig nog één keer door. Oude herinneringen komen weer boven en ik reis als het ware door mijn leven heen. Niet alleen dagboeken, maar ook brieven en ansichtkaarten van familie, vrienden, plukje haar van mijn 16-jarige ik, … zelfs van mijn 100 jarige, al lang overleden, kleine overgroot omaatje zitten er briefjes tussen. Wat dat betreft ben ik een echte ‘bewaarkont’.

Het doet daarom pijn om te besluiten spullen weg te doen. Maar niet alles gaat het vuur in: geboorteaktes, diploma’s, songtekst van Ed … bewaar ik. Het is een aardige klus maar het houdt me van de straat!

Een klus die mij terug brengt in het verleden. Maar er is misschien ook nog wel een toekomst.

Een gesprek in de tuin met een van mijn cursisten en haar man, bracht ons op het boek wat hij had geschreven over zijn ongeneeslijke ziekte. ( “Dood zonder complicaties” geschreven door Jaap Kwadijk. Uitgegeven door Schrijverij Mooi Mens.).

Thuis heb ik het boek direct al voor de helft uitgelezen. Zo geboeid was ik! De openingscitaat alleen al vond ik inspirerend en geeft steun:

“Bij ieder schokkend bericht gaan er in de menselijke geest nieuwe vakjes op”.

Jaap schrijft prachtig en het is voor mij heel herkenbaar. Hij kreeg de ellendige boodschap in 2002 en leeft nog! Wat een wonder!!

‘Heb vertrouwen’ zijn de kleine woordjes die ik van hun meeneem.