Dinsdag 23 april  'Pasen'

Het waren prima Paasdagen. Ed en ik hebben eerste paasdag zelfs mijn laatste voorraad vogeltjes raku kunnen stoken! En het ging goed. Ik ben erg tevreden over het resultaat. Het is een goede stook geweest. Bij één vogeltje ging het mis, het koppie vloog eraf toen ik het in het water liet zakken om af te koelen. Het gebeurt wel eens … altijd jammer! Sommige van mijn cursisten weten er alles van.

Ik ben erg blij met het resultaat want dit is wat ik graag wil etaleren en verkopen in het winkeltje aan de Overtoom! Het eerste weekend in mei kan ik het werk daar neer zetten. De vogeltjes komen op een antraciet gekleurd paaltje. Deze ga ik nu in elkaar zetten plus de prijs per vogel bepalen. Ik kijk er naar uit om dit te doen!

Op maandag, tweede paasdag hebben we onze kinderen en aanhang gesupporterd bij de Harry Potter pubquiz. Gelukkig hoefden Ed en ik niet mee te doen … mensenlief, wat een vragen … ‘hoe heet de Quiditch captain van Slytherin in het 2^e boek’ … ??? Ik wist helemaal niks … maar het mocht de pret niet drukken. De kids hadden als team 60 van de 80 vragen goed! Petje af. We hebben een leuke avond gehad!

Dinsdagochtend moesten we weer naar het ziekenhuis om bloed te prikken en de oncoloog vertellen hoe het mij was vergaan. We gingen met zwaar gemoed naar het ziekenhuis. We komen er altijd down vandaan. Zo ook vandaag.

Ten eerste was ik vreselijk vermoeid en kon ik het hele stuk niet in een keer lopen. Op de terugweg heeft Ed mij in een rolstoel moeten voortduwen. Ik heb wel eens vaker in een rolstoel gezeten, maar dat was dan altijd voor de lol … maar nu …

En ten tweede bemerken we altijd dat de arts ons totaal geen hoop kan geven. Zij kan namelijk op vragen hoe het verder zal gaan geen enkel antwoord geven. Er komt altijd een neutraal en terughoudende reactie. Dit kan waarschijnlijk niet anders, maar het komt toch elke keer weer keihard binnen!

Er waren op dit moment geen uitslagen maar haar reactie doet ons weer beseffen dat ik heel erg ziek ben. En ik vind dat nog steeds heel raar, ik kan niet wennen aan het feit dat dit zo is. Ik ben nooit ziek en ik voel me nu ook niet doodziek. Maar de medische wereld zegt dat ik het wel ben.

Het is zo ongelofelijk. Voor 29 maart, nog maar krap een maand geleden, wisten we nog niets, en nu zitten we in een mallemolen. We weten het eigenlijk allemaal nog zo kort … en nu krijgen we het gevoel dat we in een nog ziekere fase komen.

Pfff ... we zitten nu even behoorlijk stuk.

Maandag en dinsdag was ik dus heel, heel moe. In het ziekenhuis hebben ze gezegd dat de moeheid beter zou worden in de laatste week van de kuur. Die week is vandaag begonnen, maar ik merk nog geen verbetering.
En maandag is naast de vermoeidheid ook de verwachte haaruitval begonnen. Het voelt aan als een soort haarpijn, alsof je de hele dag een staart in hebt gehad en ‘s avonds je haren losgooit. Dat gevoel is ongeveer hetzelfde. Elke keer als ik mijn hand door mijn haar haal, trek ik er plukken haar uit. Het verdriet hierover had ik al gehad, en ik keek eigenlijk alleen maar met verbazing naar hoeveel haar je kan verliezen.

Ik heb dinsdag gelijk de pruikenkapster gebeld en een afspraak gemaakt om mijn haar heel kort knippen zodat ik de pruik kan gaan dragen. Het zal wel heel erg wennen zijn!

Ed en ik hebben aan het eind van de middag nog lekker een half uurtje kunnen fietsen. Leve de elektrische fiets! Met niet al te veel inspanning kom ik toch goed vooruit. Het is prachtig buiten en we knappen langzaam weer een beetje op. Als vertrapte plantjes die zich toch iedere keer weer oprichten.