Marjoke is overleden.

14 maart 2020

Afgelopen week heeft Marjoke aangegeven dat het genoeg is geweest. Op zaterdag even voor 12 uur, heeft Marjoke afscheid genomen van ons en van het leven. Hoewel ze mentaal nog heel sterk was en tot de laatste seconde sterk is gebleven, gunnen we het haar enorm dat haar een verdere lijdensweg wordt bespaard.

Het is onwerkelijk, het is enorm verdrietig, het is enorm heftig, het is ... eigenlijk zijn er geen woorden voor om wat we voelen goed te omschrijven. Evenmin lijkt het onmogelijk om definitief afscheid te nemen. Wij hebben de afgelopen weken de momenten gepakt om al het onuitgesprokene alsnog uit te spreken. Of om nog vaker te zeggen hoeveel je van elkaar houdt en wat je voor elkaar hebt betekend. Maar dan nog zou je zoveel meer willen zeggen. Zou je in gesprek willen blijven. Weet je dat er meer is dat je vast vergeten bent om te vertellen.

De laaste paar dagen werden de spanning en de emoties enorm opgebouwd naar het gevreesde moment. Het moment dat we al vanaf 29 maart 2019 als zwaar onweer op ons af hebben zien komen, zou nu echt realiteit worden. Liggend in de stoel had Marjoke nog een laatste blik voor iedereen afzonderlijk, fragiel zwaaiend met een dun handje, en vervolgens een laatste adem. Just like that.

Nu het gebeurd is, start het grote gemis. 's Avonds zit ik met de kinderen aan tafel; we huilen wat, maar we lachen ook en als alle opgebouwde emoties ons luidruchtig maken, kijken we automatisch naar het bed bij het raam. Maar Marjoke ligt er niet meer.

Poekoel Toeroes! We moeten door. En we gaan ook door. Maar och hemel wat zullen wij haar missen.

De uitvaart

Marjoke had enkele uitdrukkelijke wensen en ideen over haar eigen uitvaart en deze gaan wij graag tot uitvoer brengen. Zo wil ze graag gecremeerd worden en niet begraven. Zo wil ze graag dat we haar zouden herdenken in de Metaalkathedraal in De Meern. Vlakbij haar geliefde plek waar ze aan haar beelden houwde. Ze wist ook precies welke muziek er gedraaid moest worden. Ze wilde ook dat we iedereen zouden uitnodigen. Niet alleen haar 'liefjes' maar juist ook al die mensen die zo met haar (en ons) hebben meegeleefd. Waarvan zij enorm heeft genoten.

Toen wij echter de voorbereidingen troffen om de herdenking op donderdag 19 maart a.s. te houden, werden we getroffen door de maatregelen om verdere verspreiding van het coronavirus tegen te gaan.

En dat houdt in dat we tot onze grote spijt het aantal gasten moeten beperken tot onder de 100 gasten. Dit is zo niet zoals marjoke het wilde, maar we kunnen niet anders en willen het vanuit ons gevoel van verantwoordelijk ook niet anders.
Het is echter een duivels dilemma om keuze te moeten maken tussen vrienden, familie, collega's, buren, ... pfff, en dan ook nog voor Marjoke te moeten denken, naast onze eigen wensen.

En net nu we met pijn in het hart  besluiten hebben genomen, denkt de regering na over nog verdergaande maatregelen. Wellicht moeten wij nadenken over alternatieven, maar laten we hopen dat het toch kan.
De rouwkaart zal vandaag nog niet worden verstuurd.