22 mei

Van warme vis naar
                de koude chemo

We zijn inmiddels alweer bijna een week terug van onze vakantie in Cyprus. Even een weekje in een hele andere omgeving met heerlijk weer heeft ons heel goed gedaan. Uitgebreid ontbijten, ongestoord lezen bij het zwembad en daarna de middag er tussenuit om iets leuks te ondernemen.

De westelijke- en noordelijke kust van Cyprus was minder toeristische dan de zuidkust en sprak ons daarom meer aan. De oorspronkelijke Griekse sfeer is daar meer intact gebleven. Bracht het oude gevoel weer een beetje terug! Cyprus blijkt ook het eiland van Aphrodite (Godin van de schoonheid en liefde) te zijn. En dat buiten de Cyprioten natuurlijk wel uit. De rots waar ze aan land gekomen is en de baden waarin ze badderde met haar geliefde Adonis, zijn te bezoeken.

Geen vakantie met bijzonder hoogtepunten, maar gewoon lekker. En zeker het eten (zie de Vis Mezes op de foto). Bijzonder was wel dat we in het appartement ook enkele Nederlandse Tv-programma’s konden ontvangen. Toevallig was er woensdag het programma ‘Nederland staat op tegen kanker’. We hielden het niet droog. Wat een rotziekte, maar ook wat een bijzondere verhalen allemaal. En ik besefte mij toen weer heel goed, dat ik ook een van die verhalen ben. Even weer terug in de realiteit. Ik weet niet of ik zo’n programma weer zou gaan kijken.

Vanaf vrijdag hebben we ons leventje thuis weer opgepakt.

Vrijdagochtend voelde ik me goed genoeg om weer een workshop te geven. Zolang ik me goed voel wil ik hier graag mee doorgaan. Ik vond het heerlijk om weer samen te zijn met de vrijdaggroep en lekker met onze handen in de klei iets leuks te creëren. Zo ook met de maandaggroep. Afgelopen maandag ook weer samen geweest om werk af te maken en soms ook weer nieuwe dingen aan te pakken. Fijn om te doen! Voor de donderdagavond groep zoek ik nog een mogelijk om verder te gaan. De avonden zijn te vermoeiend.
Jammer genoeg zijn de maandagochtend beeldhouw workshops bij René van de Wiel afgelopen. Ook een heerlijke groep mensen en lekker hakken in de tuin!

De chemo die gepland stond voor aanstaande dinsdag wierp natuurlijk zijn schaduw vooruit, maar was nu niet meer zo spannend. Ik weet wat ik kan verwachten en dat maakt dat we het weekend en de maandag ook gewoon onze normale gangetje gingen. Dus bij NiTA voetballen kijken, laatste aflevering Game of Thrones bekijken, eten en kletsen met kinderen, vrienden, afspraken maken voor een weekendje op de camping in Oosterbeek.

Dinsdag stond de 3^e chemo gepland. En zoals verwacht waren er geen gekke verrassingen. Gelukkig maar! Wanneer we ’s morgens in het ziekenhuis aankomen is onze eerste actie bloed laten prikken, vervolgens een gesprek met onze oncoloog dr. Witteveen en als laatste het inspuiten van de chemokuur.

De dokter vertelde ons dat uit het bloedonderzoek bleek dat mijn lever en de nieren het goed doen. Ze kunnen blijkbaar het gif aan. Ook was ze tevreden over de waarden van mijn bloed. De rode en witte bloedlichaampjes doen het goed, de HB stond op 6 punten en dat was redelijk gezien mijn situatie (7 is echter normaal). Ik moet nog meer een ‘ijzervreter’ worden! Biefstuk & Spinazie, wie wil dat niet … en ik ga de sap centrifuge weer gebruiken. Dit en het feit dat ik me goed voel, vind ik stiekem wel bemoedigend!

In dit gesprek bleek ook dat er al een 4^e en 5^e chemo gepland staat. Wij waren verbaasd, omdat we dit niet zo concreet hadden gehoord. Wij dachten dat na de 3^e keer het zwaard van Damocles over ons zou vallen, maar de situatie is toch wat minder zwart-wit. Ik voelde een soort van opluchting, omdat ik het als tijdwinst zie. Want doorgaan betekent dat mijn lichaam de chemo goed kan hebben. Maar er is wel een maximum vertelde dr. Witteveen. Tot 7 chemokuren kan het lijf dit hebben. Het beenmerg waar de bloedcellen worden aangemaakt schijnt meer chemo niet aan te kunnen. Maar alles staat of valt bij het feit of de afgelopen drie kuren aanslaan.

Op dinsdag 4 juni wordt er een MRI-scan gemaakt om te kijken wat de chemokuur gedaan heeft in mijn lijf. Een tussentijdse analyse dus. De artsen gaan dit resultaat op vrijdag in hun groep bespreken en dinsdag 11 juni krijgen wij hier de uitslag van. Ik vind dat heel erg eng en spannend!! Ik wil daar nog niet teveel aan denken. Ik ben heel bang om teleurgesteld te worden. Ik geloof dat ik moet hopen dat de kuur nog even door gaat, maar helemaal zeker weet ik het niet.

Uiteindelijk moet de chemo de tumoren in mijn baarmoeder laten slinken. Dat voel ik nog niet en tegelijkertijd gebeurt er van alles in mijn lichaam. Het rommelt in de buik en ook in mijn rug voel ik van alles. Soms heb ik even een raar gevoel alsof je je rug gebroken hebt … niet dat ik weet hoe dat voelt … het klinkt ook ernstiger dan dat het is hoor! En verder zweet ik me het ongeluk. Met name ’s nachts. Ontzettend irritant! Er gebeurt dus van alles in mijn lijf … is dit goed en hoort dat bij de werking van de chemo? We weten het niet en de arts laat niet veel los. Zij geeft ons geen enkele hoop. Zij kan en wil echt pas iets zeggen als zij de MRI-scan gezien en besproken heeft in de groep specialisten. En dat gebeurt niet eerder dan 11 juni.

De verpleegster die de chemokuur inbracht verwacht eenzelfde reactie als bij de 2^e kuur en daar durf ik wel vanuit te gaan. Daar ga ik voor! En nu maar hopen dat de 3^e chemo eindelijk de bobbel doet slinken!! Drie keer is scheepsrecht, toch? Terecht of onterecht, we gingen redelijk opgewekt het ziekenhuis uit.

Maar dinsdagavond was al deze opgewektheid bijna verdwenen. Ik was vergeten mijn pilletjes in te nemen en ik kon ze ook nog eens nergens vinden. Ik haal het hele huis overhoop en moet concluderen dat ze waarschijnlijk op zijn. Hoe is het mogelijk dat ik dat niet weet? Het is 11 uur ’s avonds en ik voel dat ik lichtelijk in paniek raak. De dienstdoende oncoloog van het UMC probeert mij gerust te stellen omdat in het verleden weinig last had van misselijkheid … maar ja, resultaten uit het verleden bla bla bla … Maar dan … degene die vaak alles kwijt is en nooit iets kan vinden (pff mannen!) … tovert tussen alle doosjes met pillen een doosje die ik totaal over het hoofd heb gezien. Pfff. Ed gaat dr Witteveen nu vertellen dat de chemo blijkbaar ook Alzheimer als bijwerking heeft … :)