Bestralingen.

23 juli

Op het moment dat ik deze blog schrijf heb ik 8 bestralingen bij het UMC gehad.

Ed is 2 keer mee geweest en de rest kon ik makkelijk in mijn eentje af. Naar het UMC rijden, 20 minuten binnen voor bestraling en hup weer terug. Ik werd er niet moe of dizzy van dus het ging prima in m’n uppie. Verder had ik ook geen last van bijwerkingen er na. Hooguit dat ik aan het einde van de dag een beetje meer vermoeid ben.

Afgelopen weekend echter, kreeg ik meer last van mijn buik en zondag had ik behoorlijk buikpijn en diarree. Ik heb het ziekenhuis gebeld voor advies. De dienstdoende arts vertelde me dat dit een bijwerking is van de bestraling. Omdat de tumor zo groot is heb je meer kans dat de omliggende darmen (en mogelijk ook de blaas) worden geraakt door de bestraling. De darmen raken geïrriteerd met als gevolg buikpijn en diarree. Geen vreemd verhaal blijkbaar. Zij adviseerde 3 maal daags 2 paracetamol en verder gewoon proberen te eten.

Maandag, direct na mijn 8^e bestraling, kreeg ik een gesprekje met radioloog dr Rasing over mijn klachten. Hij vertelde mij dat deze klachten wel 3 weken aan kunnen houden. De darmen hebben twee weken nodig om te herstellen. Waar ik echter het meeste van schrok is dat hij zei dat het de komende week nog wel erger zou kunnen worden.
Wat een kut vooruitzicht!! Excusez le mot.

Ik moet dagelijks de maximale dosis paracetamol nemen en als dat niet meer werkt zal hij een sterker middel (diclofenac of anders morfine) voorschrijven. Maar die hebben in tegenstelling tot paracetamol diverse bijwerkingen. En als het te erg wordt stopt hij de bestralingen. Maar wat dat dan betekent …?

Vrijdag hebben we een vervolgafspraak met hem.

Dus maar weer afwachten hoe het verder gaat. Ik had gehoopt dat ik er zonder al teveel klachten doorheen zou komen. Nu heb ik er nog 5 te gaan en het bloedverlies is, hoewel iets minder, nog steeds niet gestopt. Oooh, wat baal ik hiervan!!

Wat staat me te wachten de komende weken? Veel pijn? Niks kunnen doen, alleen liggen?

En dan komen gelijk ook weer de vragen boven, ‘doe ik er goed aan deze bestralingen te ondergaan? Heeft het allemaal wel zin? Wat haal ik me op de hals met al deze heftige behandelingen?’

Soms wordt ik er verdrietig van, het lijkt allemaal zo weinig te doen. En de pijntjes en rare klachten duren maar voort. Ik zal lichamelijk nooit meer dezelfde worden als voorheen, en dit raakt mij emotioneel.

Maar ja, ik wil ook geen kans onbenut laten. Ik moet de chemo, de bestraling en wat er eventueel nog meer komt, toch geprobeerd hebben …, toch?

Het is voor mij zo raar. Ik heb altijd kunnen vetrouwen op mijn lijf. Ik leefde gezond en ben altijd sterk geweest. Ik was nooit ziek en als ik al iets kleins had, dan werd ik gewoon beter. Maar nu ...?

De tumor is nog steeds heel groot. Als ik s’ morgens op mijn rug lig, is de dikke bobbel zelfs goed zichtbaar. Het is een heel hardnekkig kreng waarvan de arts ook niet verwacht dat deze nu al zal afnemen.

En of het allemaal zin heeft gehad weten we pas als er een MRI scan wordt gemaakt. Maar deze zal niet eerder worden gemaakt dan na 6 tot 8 weken na de laatste bestraling. Eerder heeft schijnbaar geen zin. Dus … rond 22 september of zo?

We maken ons op voor de hittegolf. Maar naast het vinden van koelte hoop ik zo dat de paracetamol mij blijft helpen. Hebben ze de uitvinder hiervan een Nobelprijs gegeven? Zo niet, dan alsnog.