5 juni

Aftellen naar 11 juni ...

Na 3 chemokuren verdeeld over 9 weken, volgt dinsdag 11 juni de analyse van de resultaten tot nu toe. Dan zal er meer bekend zijn of de chemo iets heeft gedaan tegen de kankercellen. En afhankelijk daarvan hoe we verder gaan.

Voor een juiste diagnose is een MRI scan noodzakelijk en daarvoor had ik afgelopen maandag een afspraak in het ziekenhuis. De scan richtte zich vooral op mijn buikgebied.

Ik moest een half uur stilliggen in een soort smalle tunnel met aan de boven- en onderkant een opening. Gelukkig heb ik geen last van claustrofobie en kan prima stilliggen (ook geen last van kriebel hoestjes)!

Ik kreeg oordoppen in en een koptelefoon op met muziek. Beetje raar, oordoppen en koptelefoon … maar goed. Al gauw bleek dat wel prettig te zijn want het leek alsof ze vlak naast je oren een mitrailleur afschieten. Ik was vergeten hoeveel herrie zo’n apparaat maakt, niet normaal! En toch, het schijnt dat hoe moderner het apparaat is hoe meer lawaai het maakt.

De scan gaat met tussenpozen. Je hoort een computerstem elke keer aankondigen hoelang de volgende scan gaat duren, 5, 4, 3 of 2 minuten. Via de intercom vraagt de verpleegster of alles goed gaat. Voor de laatste 2 minuten spuiten ze nog wat contrastvloeistof in en dan is het klaar. Ook weer gehad!

Aankomende vrijdagochtend bespreken ze de resultaten in het artsenteam die zich met mijn ziekte bezighoudt. Heel spannend!

Tot nu toe vond ik de 9 weken ‘onwetendheid’ prettig maar nu komt langzaam toch ook de wil om te weten of die tumor (of tumoren) nu ook echt aangepakt is.

Van binnen hoop ik op het wonder van een positief bericht en dat ik nog jaren verder mag leven. Het rare is dat ik nu het gevoel heb dat dit best zou kunnen. Naar omstandigheden gaat het goed met mij. Zo goed dat ik het soms niet kan geloven dat het ook afgelopen kan zijn. Maar tegelijkertijd vind ik het ook weer heel eng om zo te denken. Het blijft zo onwerkelijk!

Wat nare bijwerkingen betreft mag ik niet klagen tot nu toe. Zelfs van extra moeheid heb ik weinig last ... Van alle mogelijke bijwerkingen, die in de folder staan, zijn er eigenlijk maar een paar die voor mij gelden.

Hoewel het dus goed met mij gaat ben ik niet de oude, heel energieke, Marjoke. Maar, ik kan mij ondanks de ziekte toch aardig vermaken met workshops geven en weer activiteiten ondernemen met vriendinnen, familie e.d.

De uitslag kan alle kanten opgaan, maar ik hoop desondanks dat we met de uitslag meer sturing kunnen geven aan ons leven. Meer duidelijkheid …?

Met afspraken of plannen voor de toekomst maken blijft het moeilijk … Door mijn ziekte leven wij, maar ook de kinderen, met ‘de rem erop’. Gewoon doorgaan met het normale leven, naast een onzekere toekomst, is lastig.

Voor Ed en de kinderen is het moeilijk om goede keuzes te maken. Een nieuwe baan of opdracht vraagt energie. Een vakantie gaan zij niet plannen als het mij niet goed kan gaan. Wat kun of wil je wel vooruit plannen en wat niet? En als je iets niet doet, is de vraag: voor hoelang? Mijn neiging is om tegen ze te zeggen dat ze ‘gewoon’ door moeten gaan met hun leven en plannen moeten maken. Dat zou ik het liefste willen maar zo werkt het nu niet.

De onzekerheid maakt het leven voor mijn liefjes er dus niet gemakkelijker op. Ik moet een traantje wegpinken want ik wil juist helemaal niemand in de weg staan.

We moeten accepteren dat dit op dit moment ons leven is.

En toch, ondanks dit alles, proberen we er het beste van te maken en gelukkig lukt dat ook! Ook mede dankzij nog steeds alle warme aandacht en het meeleven wat we dagelijks krijgen.

De Danne Ateliers moeten weg van hun huidige locatie en ik heb besloten om mijn workshops en beelden maken thuis voort te zetten. Dus ik moet keuzes maken wat ik van mijn atelier mee kan nemen en wat ik wil weg doen. Dat is nog een heel gedoe!

Op 13, 14, 15 en 16 juni aanstaande houden we met z’n allen een uitverkoop van o.a. kasten, tafels, stoelen, vitrines, boeken, en alles wat we nog meer kwijt willen.

Thuis hebben we Ed’s gitaarhok (hij balen …) vrij gemaakt om daar mijn boetseerspullen op te slaan.

Een hele volksverhuizing wordt dat weer! Moeten ze straks niet gaan zeggen dat ik nog 10 jaar kan leven …. (grapje!).

NB. Zodra ik de uitslag heb zal ik zo snel mogelijk mijn blog aanvullen.