Dinsdag 9 april,

De eerste chemokuur

Pffff, wat een dagen…er gebeurt zooooo veel!!

Van morgenvroeg begon alles al lekker: lekke band bij ene auto, lege tank bij andere auto, takke druk op de weg. Om rustig van te worden, maar niet heus …! Gevolg: kwartier te laat op de afspraak in het UMC. Gelukkig was het niet erg want ik begon met een ruime afspraak van voorlichting op de chemo.

Ik was echter rustig en dacht ‘laat allemaal maar komen dan’.

De aardige verpleegkundige vertelde ons van alles over de chemo. Wat een openbaring. Als de voorlichting eerder gepland had kunnen worden had ik me de afgelopen dagen niet zoveel zorgen gemaakt en er niet zoveel tegenop gezien! Maar goed, alles is in zo’n stroomversnelling gekomen sinds afgelopen vrijdag dat dit vandaag allemaal achter elkaar moest.

Ze heeft me op het hart gedrukt dat zij alles op alles gaan zetten om mij niet ziek te laten zijn tijdens de 3 wekelijkse chemokuren. Ik heb heel veel medicatie gekregen tegen misselijkheid, obstipatie enz. Zodra ik daar ook maar iets van voel mag ik er een pilletje tegen innemen. En als ik maar iets van last heb van mijn buik, hup een paracetamol erin. Ik mag niet stoer doen en eigenlijk liever teveel het UMC bellen dan te weinig als ik ergens mee zit. Zo zit ik eigenlijk niet in elkaar maar zal het in deze omstandigheden zeker doen!

Haaruitval zit er sowieso aan te komen … dat vind ik zooo erg, haar is echt een ‘dingetje’ bij mij … Er werd mij een mogelijkheid aangeboden waarbij er een kans bestond om de haaruitval tegen te houden. Met de zgn. ‘hoofdhuidkoeling’ zou ik een paar uur, voor en tijdens het inspuiten van de chemo, met iets heel kouds op mijn hoofd moeten zitten. Deze behandeling zou de haarvaten dichtvriezen zodat de chemo zo min mogelijk vat heeft op het haar. Ze gaf echter aan dat het maar 30% kans heeft dat het werkt. En we moesten het direct beslissen want het was nu of niet meer. We waren er gauw uit. Ik wil het niet en Ed was het er mee eens. Het haar wordt er toch niet beter op en zo’n geweldige kop met haar heb ik nou ook niet … we gaan gewoon voor een mooie pruik!

De hele voorlichting heeft mij zo getroost, er is zo’n last van me afgevallen! Ook door een man die naast mij lag en op wie de kuur een hele goede uitwerking heeft. Maar vooral doordat ik echt voel dat de verpleging er alles, maar dan ook alles aan zal doen om mij niet ziek te laten zijn. Ik heb nu het vertrouwen dat ik er wel goed doorheen kom.

Na de voorlichting hebben we aan de oncoloog meegedeeld dat we door willen gaan en haar advies willen volgen. Ik heb haar dus bevestigd dat ik de monokuur (alleen doxorubicine) wil. Zij heeft toen alles in werking gesteld om de kuur te laten starten. Nog een klein lichtpuntje: ze vertelde dat de chemo waarschijnlijk ook de grote bobbel in mijn baarmoeder zou doen slinken. Dat zou zo fijn zijn! Het zit me toch aardig in de weg. We gaan het afwachten!

Ik krijg nu elke 3 weken deze chemokuur ingespoten. Na de periode van 9 weken gaan ze kijken wat het gedaan heeft, of het is aangeslagen. Ooh, wat zal dat spannend zijn tegen die tijd!!!

Om 11.30 uur werd chemokuur toegediend. Ik was inmiddels zover dat ik het helemaal goed vond allemaal, laat maar komen en vreet alsjeblieft de kanker op! Ik mocht op bed gaan liggen en kreeg een infuus met eerst een doorspoeling en een middel tegen misselijkheid. Dit duurde een half uurtje en daarna werd het rode chemospul in 20 minuten mijn lijf ingespoten. Het ging goed, ik voelde er niets van. Je zou ook pijn kunnen krijgen, het tast namelijk ook de bloedvaten aan waar het infuus is geplaatst. Nu afwachten.

De verpleegkundige zei me dat ik vandaag en morgen nog weinig last zou hebben van de eventuele bijwerkingen. Dat kan ik pas vanaf woensdag avond verwachten. Ook weer een meevaller! Dat betekende dat we lekker konden gaan lunchen bij Joosje thuis. Lekkere vette saucijzenbroodjes, heerlijke ciabatta en boterkoek bij een sterke bak koffie. Ik mag namelijk alles eten wat de Weight Watchers verboden hebben … als ik maar aankom.

Daarna met z’n drietjes op pruikenpad. Helaas kon ik niet gelijk terecht, ze nemen natuurlijk de tijd om je aan een goede pruik te helpen. Morgen om 10 uur heb ik een afspraak. Gelijk maar regelen, het kan maar klaar zijn, geeft ook weer rust.

Ik vind het heerlijk om dit alles van me af te schrijven. Ik loop hier gewoon rond met chemo in mijn lijf en toch voel ik mij goed, onvoorstelbaar. Dit had ik niet verwacht! Nog 9 weken te gaan voordat we werkelijk weten of het heeft geholpen. En natuurlijk weet ik dat de ups en downs onvermijdelijk zijn, maar ik voel dat ik het aankan.

En ondertussen stromen de kaarten/app’s/mails met lieve teksten, bossen bloemen en andere lievigheid maar binnen …
Ik kan niet iedereen persoonlijk bedanken, maar weet dat het mij enorm goed doet. Dank jullie wel voor al het meeleven!

NB Als jullie de blog met andere geïnteresseerden wilt delen dan heb ik geen bezwaar.