Mijmeringen
op zaterdag 6 april 2019

Vandaag goed opgestaan, pas om 10 uur wakker! Was bekaf gisterenavond na een dag vol emoties.

Na mijn ontbijt, bak vol met havermout met kaneel, honing, amandelen en er bovenop klein gesneden stukjes appel (zeer aan te raden!), stond Annet op de stoep voor een bakkie koffie. Gezellig! Toen ik naar boven ging om me aan te kleden belde Karin aan met een heerlijk taartje voor ons. Ook heel fijn!

Wat ben ik blij met alles wat we krijgen, zoveel aandacht en lievigheid!! Mooie bossen bloemen, kaarten met de liefste teksten, een geluksengeltje voor om mijn nek, lekkere sapjes, boeken, tekening, yoghurt, kleine bouwstenen gebakjes, taarten, app-jes, mailtjes, bezoekjes … ik word er stil van en het ontroert me. Het helpt zo!

We zitten in twee werkelijkheden. Soms is het allemaal heel gewoon en heb je eigenlijk helemaal niet in de gaten dat die adder daar onder het gras zit maar op andere momenten dendert de keiharde rauwe realiteit die onontkoombaar is als een trein naar binnen en zitten we in de diepste put. Intenser kun je het niet krijgen!

Op de goede dagen, die er absoluut ook zijn, kunnen we gelukkig ook grapjes maken, lol hebben en genieten van de kinderen en liefjes om ons heen. Zolang we maar geen dokter zien of horen met nare berichten….

M’n grote kleine zus Plien komt uit Rotjeknor om er te zijn en voor ons te koken! Heel fijn en lekkere roti ook! Kan ze goed! Net voor het avondeten komen de matties van Nino langs voor een biertje (… de kratten zijn weer leeg …) Stuk voor stuk zulke leuke jongens., die we allemaal op hebben zien groeien met Nino samen. Ik voel de band die we hebben.

Uiteindelijk toch een volle, drukke dag maar zooo fijn! Ik geniet hier enorm van.

Tegelijkertijd weet ik dat het voor mij stopt maar wanneer? Zo gek. Wat doe ik met mijn werk dat ik zo leuk vind? Kan ik nog wel mee naar een nieuwe plek voor onze ateliers in september? Wil ik mijn kleine beeldjes in het leuke winkeltje in Amsterdam nog wel neerzetten voor de verkoop? Het zijn zo van die vragen … geen idee!

Ik zou dolgraag doorgaan met de workshops en met nieuwe beelden maken want ik heb het daarmee zo naar mijn zin maar weet niet hoe ik ga reageren op de chemo. Het is allemaal onzeker en er is geen draaiboek voor deze nieuwe werkelijkheid.

En Ed is nu net klaar met zijn vorige opdracht. Hij is thuis, is er voor mij en dat is heel fijn!! Maar alleen thuis zitten gaat niet helpen en is financieel ook niet handig. Een paar maanden thuis zitten zou best kunnen maar niet oneindig. Dus een nieuwe opdracht zoeken…maar wanneer, en voor hoeveel dagen? Zijn hoofd staat er natuurlijk ook helemaal niet naar, omdat we ook niet weten hoe de ziekte zich gaat ontwikkelen de komende maanden; hoe hard heb ik straks hulp nodig? Gelukkig biedt iedereen hulp aan en zullen we daar zeker gebruik van gaan maken.

Het is bijzonder, je kunt zo diep in de put zitten maar ook zo hoog in geluksgevoelens. Een lach en een traan zitten heel dichtbij. Intenser leven kan niet. We gaan het beleven allemaal. Stapje voor stapje, niet te ver vooruit proberen te kijken.

En … zo schreef iemand … ga ongegeneerd voor het wonder! Mooi gesproken!!

Morgen, zondag, een dag voor ons zelf. Er even helemaal uit. Daar hebben we heel veel behoefte aan. Amsterdam in, fietsen mee, museumpje pakken, terrasje, uit eten … en de zon doet leuk mee!