Hoe is het nu met ons?

25 oktober 2020 deel 1

We zijn een half jaar verder en hebben ieder onze eigen ervaringen en onze emoties. Hieronder volgen vier aparte verhalen van ons. Eerst die van Eddy en Nino. Zie ook volgende pagina.

Eddy

25 oktober 2020

Tja, hoe is het nu? Ik heb het idee dat het altijd dagkoersen zijn die ik terug geef. Het hangt er met andere woorden dus vanaf wanneer je mij dit vraagt, welk antwoord je ontvangt.

Ik ben door vele dalen gegaan. Dat betekent echter ook dat er oplevingen zijn en het niet 24/7 alleen maar donker is. Zeker niet. Ik prijs mij gelukkig met de vrienden die ik heb. Met de kinderen die vaak langskomen . Met de familie (-s) die voor mij klaar staan, en vrienden en vele anderen die met mij meeleven, of mij uitnodigen voor een biertje, een etentje of een golfles!

Als ik denk wat ik ben kwijtgeraakt, verbaast het mij dat ik gewoon overeind sta. Maar blijkbaar werkt dat zo. Dat verdriet kan bestaan naast een wereld die door raast en waar je ook weer ‘gewoon’ aan mee kan doen.

Er is het afgelopen half jaar dan ook veel gebeurd. Mijn freelance werkzaamheden had ik al gestopt om te gaan mantelzorgen, dus ik had geen verplichtingen. Daardoor kon ik af en toe Breukelen ontvluchten en naar Bemmel om in het voormalige huis van Marjoke’s ouders zitten. Ik had het geluk van een hele mooie lente.

In dit afgelopen jaar hebben we vervolgens zowel opa Leen (Marjoke’s vader) als opa Wil (mijn vader) in een zorginstelling moeten onderbrengen. We prijzen ons gelukkig dat dit naar tevredenheid is gebeurd. Het vraagt echter natuurlijk veel bespreking en zorg, waarbij de coronamaatregelen niet meehelpen met een vloeiende overgang. En dus ook twee huizen moeten ontruimen en verkopen.

Maar ook ons huis, dat nu opeens mijn huis is geworden, vraagt om ideëen. En dat is helder nu. Ik blijf zitten waar ik zit en ik ga het huis verder opknappen. Het ouderlijk huis waar de kinderen kunnen blijven komen. En natuurlijk ons kleinkind! Op 22 juli 2020 om 20:30 uur is Voss in ons leven gekomen. Geluk aan de andere kant van het spectrum. Een hartstikke mooie kleinzoon, met voornamen van zijn beide grootvaders (dus Edward Hendrik). Wel een dubbel gevoel natuurlijk, want naar de komst van kleinkinderen hebben Marjoke en ik enorm uitgekeken. Om samen grootouders te kunnen zijn.. En wat zou Marjoke een geweldige oma zijn.

Ik heb al te vroeg afscheid moeten nemen van een heel dierbare zus en een geweldige moeder. Maar ik ben in mijn leven nog niet zo verdrietig en emotioneel geweest als in het afgelopen half jaar. Verdriet om Marjoke, en om de kans die ons is ontnomen om samen onze plannen te realiseren. En om de eenzaamheid die ondanks alle lieve en zorgzame mensen om mij heen, er toch is. Ook in praktische zin: alles alleen moeten bedenken en beslissen. Maar de 40 jaar dat ik met Marjoke samen ben geweest hebben mij genoeg inspiratie en leefregels gegeven. Zij blijft voor mij de inspiratiebron waardoor ik meer houvast heb. Ik merk dat het verdriet langzaam maar wel minder wordt. En ik hou mij vast aan wat Marjoke eigenlijk altijd zei: “ Het komt goed, geloof mij maar!” En dat geloof ik ook. Want gek genoeg besef ik mij ondanks alles dat ik toch een gezegend mens ben. Afkloppen.

Inmiddels hebben we het as van Marjoke verdeeld in uitgeholde potjes, in de vorm van een vogel, die zij voor ieder van ons heeft gemaakt.

Nino

25 oktober 2020

Hoe het nu gaat...?

Dit vond ik de moeilijkste vraag van afgelopen tijd. De week voor en de week na het overlijden van mama waren verschrikkelijk zwaar en intens. De week voor het overlijden weet je dat het de laatste week is. Je telt elke dag en elk uur af naar dat ene moment.

Je bent enorm onrustig, want wat wil je nog doen en wat wil je nog zeggen voordat het straks niet meer kan? Daarnaast zie je alle familie een laatste afscheid nemen. Dat gaat door merg en been, en dan moet je zelf nog...
Ons afscheid, zoals papa het al beschreef, was verdrietig, gek, maar ook mooi en goed.

En dan moet je met de net ingevoerde coronamaatregelen een afscheid organiseren. De maatregelen veranderde van dag op dag, waardoor we ons geplande afscheid wel 4 keer hebben moeten aanpassen. Uiteindelijk hebben we er iets moois van kunnen maken, maar het frustreert mij nog steeds dat het niet op geheel onze manier en die van mama kon. Zoals ik op de crematie al zei had ik zo graag het afscheid in de metaalkathedraal gehouden (de plek die mama zo mooi vond) met al onze vele dierbaren.

Hierna kwam ik in een lastige periode. Ik zat vol met gedachten en emoties waarbij ik zelf niet toe kwam aan rouwen. Een groot deel van de tijd ben ik bezig geweest met de buitenwereld. Namelijk: hoe zou ik mij moeten voelen na dit enorme verlies? Hoe verwachten anderen dat ik me zou moeten voelen? Als mensen ernaar vragen, moet ik dan niet door de grond gaan van verdriet? Moet ik sowieso niet elke dag een potje zitten janken? Dat is toch wat mijn moeder verdient?

Ik wilde dat iedereen zag hoe veel verdriet en pijn ik had en dat ik helemaal in de put zou zitten, want dat verdient mijn moeder. Maar dit was niet het geval en dat frustreerde mij. Ik was alleen nog maar bezig met het reflecteren van mijn eigen gedrag en kwam niet toe aan mijn eigen rouwen.

Gek eigenlijk. Ik hield mij staande en raakte niet van het padje, maar toch was ik pas tevreden als dit wel gebeurde. Dit zal mijn manier zijn van een beetje doordraaien in de hele situatie. Ik geloof dat ik nu door die periode heen ben en merk dat ik steeds vaker aan mama denk, en dat vind ik fijn.

Laatst was ik in de tuin bezig een kast te schuren en beitsen, waarop er een roodborstje midden in de tuin landde. Mijn hart sprong even over. Ik geloof normaliter niet in dat soort dingen, maar ik denk dat het mijn moeder was. Trots dat ik lekker buiten met mijn handen bezig was.

Dus hoe het nu gaat? Tot een aantal weken geleden had ik geen idee, ik zei altijd maar wat. Nu denk ik dat het goed gaat, ik ben blij met onze familie. We hoeven ons om niemand zorgen te maken, iedereen kijkt nog recht uit zijn ogen en staat rechtop. Papa is enorm sterk en onze partners zijn heel lief voor ons.

Mama zal ik steeds meer gaan missen denk ik. Maud en ik gaan nu ook samenwonen, waar ik enorm veel zin in heb, maar ik had zo graag gewild dat ik het haar had kunnen laten zien.

(Linkerpols Eddy)

(Rechterbovenarm van Nino)